Hayati Aydin

Bio: Hayati Aydin is an academic researcher from Yüzüncü Yıl University. The author has contributed to research in topics: Islam & Infinitive. The author has an hindex of 2, co-authored 8 publications receiving 32 citations.

Jihad in Islam

Abstract: The word Islam as a verbal form is derived from the infinitive Arabic trilateral root of silm, salamet (peace and security). Therefore, if its nature has been peace and salvation, how can we interpret Jihad verses? The subject of this article focuses on this point. In this article, the writer discusses the subject and the impact of this apparent paradox on the direction of Islam according to Quranic verses. The interpretation of Jihad that the writer intends to explore best fits the religion which in its nature is peace and

İslâm i̇nançlari açisindan muci̇ze, kerâmet, si̇hi̇r ve i̇sti̇drac kavramlari üzeri̇ne bi̇r i̇nceleme

Abstract: Makale rasyonalizm ve pozitivizmin etkisi ile dinin gaybi boyutunun akilci izahlarla tefsir edilmesinin yanlisligini ortaya koymayi amaclamakta ve dinin gaybilikten azade olamayacak bir realite oldugunu ispat etmeye calismaktadir. Dinin kendisi zaten gaybi bir boyuttan gelmekte olup peygamber mu’cizeleri ve velilerin kerâmetlerinin kaynaklarda yaygin bir sekilde nakledilmesi bunun birer kaniti olmaktadir. Bu amactan hareketle makalede birer harikulâde zuhurat olan mu'cize ve kerâmet ile olaganustu zuhurat gibi gorunen fakat olaganustu olmayan sihir ve istidrac ele alinmakta ve bunlar Islâmi perspektiften degerlendirmeye tabi tutulmaktadir.

Dinî Kaynaklar ve Kültür Bağlamında Cinleri Anlamak

Abstract: Oz: Makale, dini kaynaklar ve kultur baglaminda cinlerin anlasilmasi uzerine odaklanmaktadir. Bilindigi gibi cin Kur’ân ayetlerinde hayli soz konusu edilmektedir. Ancak tefsir kaynaklarinda bunlarin nasil varliklar oldugu gercegi tartisilmamaktadir. Hâlbuki mumin olan herkes icin Allah tarafindan gonderilen Kur’ân’i anlamak hayati bir onem tasimaktadir. Kur’ân’a ait bir konuyu anlamak ise onun konu butunlugunu korumak ve ayetlerin iliskili oldugu tarihi kesiti ve kulturel atmosferi goz ardi etmemeye baglidir. Bundan dolayi makalede yontem olarak basta Kur’ân ve hadisler olmak uzere dini kaynaklari ve ikinci olarak da Arap kulturunu esas aldik. Vardigimiz sonuc sudur: Kur’ân cin ifadesini sifat yonunu esas alarak kullanmistir. Bundan dolayi Kur’ân’da cin ifadesi fiziksel varligi olmakla birlikte duyularla teshis edilmeyen ve kavrayis otesi varliklar olarak iki secenekten birisine tekabul etmektedir. Ancak Kur’ân Hz. Suleyman’in cinlerinde oldugu gibi zaman zaman Arap kulturunu esas alarak cin ifadesini yabancilar ve sanatkârlar (kâhin, muneccim ve hunerli ustalar) anlaminda kullanmis olabilir. Ozet: Genellikle Kur’ân’in varliklar ve sahsiyetlerle ilgili sifat-isim kullanmasi bizim cin ifadesini anlamamizda anahtar bir rol oynayabilir. Ancak Kur’ân’i anlamaya calisirken onun butunlugunu goz ardi etmeksizin ayetlerin iliskili oldugu tarihi kesiti ve kulturel atmosferini de unutmamak, her olayin kendi baglaminda en iyi anlam kazanmasi acisindan onemlidir. Konumuz olan cin, bir sifat nitelemesi olup duyularin teshis edemedigi, ins de simetrik olarak teshis edilebilen varliklari ifade etmektedir. Bundan dolayi cin ifadesi tek bir varligi degil, duyularin algilayamadigi bircok varligi icermektedir. Kur’ân’in ifade teknigi ve hadisler analiz edildiginde cinin bir kisminin bazen bakteri, mikrop, virus gibi mikroorganizmalari, bir kisminin da ultrâ-viole, radyasyon gibi kizilotesi isinlari ifade ettigi soylenebilir. Bazen kulturel kullanim esas alinarak -Hz. Suleymân’in emrine verilen cinlerde oldugu gibi- yabanci ve sanatkârlar (kâhin, muneccim ve mahir ustalar), bazen de ordusunun bir parcasini olusturan cinlerin de -Kur’ân’da zaman zaman ifade edildigi gibi- muminlerin ordusuna istirak eden melekler oldugunu soylemek mumkundur. Tarihi bilgi ve ayetlerin ait oldugu baglamlar verdigimiz bu anlamlarin bir kismini destekler nitelikte oldugunu dusunuyoruz. Ancak cin denilince Islam literaturunde gaybi, -ozellikle insani yoldan cikaran- varliklar anlasilmaktadir. Bunlar ise yer cekimine benzer, fiziki bunyeden yoksun manevi, olumsuz (habis) ruhlar olup halusinasyonlara benzer tarzda misâli formlar seklinde zihin (bilincalti) dunyamizda musahede edilebilen varliklar oldugu soylenebilir. Konunun Acilimi: Islam kulturunde buyuk oranda cinlere, duyularla idrak edilmeyen ve insanlar gibi ilahi emirlere uymakla yukumlu ve aralarinda Musluman ve kâfirlerin oldugu gizli varliklar seklinde inanilmaktadir. Elbette bu inancin yerlesmesinde kaynaklarda yer alan bir takim hadisler ve Kur’ân ayetleri rol oynamistir. Ancak hadislerin sihhati ve Kur’ân ayetlerinin kulturel dili kullanmasi goz onune alindiginda cinden kastedilen duyularin algilayamadigi olgular ve gaybi varliklardir. Ancak bununla beraber zaman zaman cin ifadesiyle yabanci insanlarin, sanatkârlarin, muneccimlerin ve kâhinlerin de kastedildigi soylenebilir. Bu arastirmamizda vardigimiz sonuc sudur: Kur’ân cin ifadesini sifat yonunu esas alarak kullanmistir. Bundan dolayi Kur’ân’da cin ifadesi fiziksel varligi olmakla birlikte duyularla teshis edilmeyen ve kavrayis otesi varliklar ve olgular olarak iki secenekten birisine tekabul etmektedir. Nitekim buna referans olabilecek bazi hadisleri gosterebilmek mumkundur. Bu kullanima bagli olarak gozlerin teshis edemedigi bakteri, mikrop, virus vb. gorunmeyen mikroorganizmalar ile insan bedenine giren ve tahribatlara neden olan kozmik isinlarin da bu nitelemenin altina girebilecegini dusunuyoruz. "Biz en yakin gogu yildizlarla susledik ve onu itaatten cikan her turlu seytandan koruduk”(es-Sâffat 37/6) ifadesi seytanlarin sadece insanlarla ilgili olmayan, evrensel karakterli varliklar oldugu anlasilmaktadir. “Cinne gelince onu da (insandan) daha once, (vucudun gozeneklerine) nufuz eden semum (zehirleyici) atesten yarattik”(el-Hicr 15/27), “(Allah) cinni de mâric (karisik, karistirici) atesten yaratti”(er-Rahmân 55/15) gibi ayetler radyasyon gibi zararli isinlarin da cin olarak nitelenebilecegi anlasilmaktadir. Cunku Semum’un, Summ (zehir) kokunden mubalaga olmasi Mâric’in ise ic ice girmis, karisik, karistiran ates olmasina bagli olarak radyasyon gibi canlilarin DNA’sinda tahribata yol acan isinlarin da cin kategorisine girdigi soylenebilir. Cinlerin gayb haberlerini getirmesi de bir yonuyle bu tarz isinlarin veya isinimsi varliklarin gogun derinligi ve uzayin olusumu hakkinda birtakim bilgi barindirmasi olarak veya buna benzer bir etkilesim seklinde izah edilebilir. Ozellikle radyo ve televizyon yayinlarinin dalgalar halinde cevremizde hareket etmesine ve onlari ciplak gozle gormemize ragmen cihazlarin bu isin ve dalgalarindaki ses ve goruntuyu alip cihazlara yantsitabildigine sahit oldugumuz bir asirda boylesine bir yorumu garip olarak kabul etmemek lazimdir diye dusunuyoruz. Ancak Kur’ân’in Hz. Suleyman’in cinlerinde oldugu gibi zaman zaman kulturu esas alarak cin ifadesini yabancilar ve sanatkârlar (kâhin, muneccim ve hunerli ustalar) anlaminda da kullandigi soylenebilir. Butun bu anlamlarin ortak paydasi da C-N-N kokunun ifade ettigi gizlilik, taninmamislik, mesleki ustalik ve garabettir. Bunun da cinlere tapinilan, her yerde onlara gizemli kahredici kuvvet verilen Kur’ân’in indigi tarihi baglama ve dile getirdigi olaylarin vuku buldugu atmosfere uygun bir kulturel niteleme oldugu soylenebilir. Ama her hâlukârda Islam kulturunde cin denilince genellikle kisiyi yoldan cikaran, iradesini zaafa ugratan irade sahibi manevi varliklar kastedilir. Bunlar da iki sekilde yorumlanabilir. Birisi, seytanda oldugu gibi cin bir sifat kullanim olup mecazi olarak zararda mutat siniri asan, maddi ve manevi olarak insan sayginligini tanimayan, insanin boyunduruk altina alamadigi, insana zarar vermeye programlanmis olan varliklari veya dogayi (yani seytani tabiati) ifade edebilir. Buna gore seytan olumsuz durtuler ve onlarin insan uzerindeki olumsuz tesirleridir; seytanla konusma da bir temsili anlatimdir. Ikincisi de Kur’ân’da “Iblis ‘Ben ondan daha hayirliyim. Beni atesten yarattin, onu ise camurdan yarattin’ dedi” (Sâd 38/76) seklinde bir farkindalik duygusunun verilmesi bunlarin fiziki cusseleri olmamakla birlikte ayri bir varlik kategorisi, ara form varliklar oldugudur. Ozellikle mutasavviflarin bunlarin, manevi boyutumuzla ilintili olan, olumsuz etkilerinin kisi uzerinde baskin ciktigi ve beynin hiss-i musterek denilen yerinde temessul edip gorunebilen varliklar olarak kabul etmeleri kayda degerdir. Buna gore psikanalistlerin halusinasyon olarak niteledikleri hayali varliklarin aslinda bir kisminin bunlara tekabul ettigini soylemek mumkundur. Bunlarin insanla iletisimlerinin fitrat bazinda oldugunu, beyin dilinin elektrik oldugunu goz onune aldigimizda duyularin algilayamadigi isin kabilinden mutecanis bir iletisim oldugunu soylemek mumkundur. Kur’ân’da metafizik kullaniminin haricinde en yaygin sekliyle cin kelimesi yabanci kisiler anlaminda kullanilmasi mumkundur. Yabancida bilinmezlik, taninmamislik soz konusu oldugundan bir boyutuyla bunlar cin ifadesinin anlam alanina girmektedir. Bundan dolayi cinlere peygamber gonderildigini ifade eden ayetlerden maksat Araplarca bilinmeyen kavimlere gonderilen elciler olabilir. Kur’ân’in tahaddi ayetlerinde cin tabirinin cenin (gelecek nesiller) anlaminda kullanildigi ve bununla Kur’ân’in butun insanliga meydan okudugu soylenebilir. Hz. Suleyman orneginde oldugu gibi Kur’ân, bazen cin ifadesini kulturel anlam itibariyla nadir ve mutat otesi huner ortaya koymus olan sanatkârlar icin kullanalabilir. Bunlar da kâhin ve muneccimler ile hunerli ustalardir. Kâhin ve muneccimler gaybdan haber aldiklarini ve bu baglamda peygamberlerle yaristiklari icin, hunerli ustalar da bedevi hayat yasayan peygamberlerin toplumlarinda yabanci ulkelerden getirilen, hesap ve sanat bilen ve yaptiklari islerle akillari hayrette birakanlar icin cin tabirinin kullanildigi soylenebilir. Bu tarz kullanim cin ifadesinin cok yaygin bir sekilde kullanildigi nuzul ortaminin kultur diliyle, bu kulturun mensuplariyla bir nevi bilincalti dille konusmaktadir.

Positive Effects of Believing, Prayer and Spending in Charity on the Inner Peace of Believers

Abstract: The aim of this paper is to show the majesty of faith and rituals in the spiritual happiness of man. Believing, worshipping and giving charity are the core of Islam as well as the basis of spiritual presence. In the Holy Qur’an, it is explained that the man who realises those three elements is one who believe and behave conscientiously. For this reason, the Qur’an espouses that when Islamic virtues and rituals are carried out, the spiritual context of the soul calms down and gets peace. Faith gives internal presence to man, worshipping gets man closer to the divine existence, giving charity leads to harmony between man and his environment, and makes him follow the co-operative law of the cosmos.

Islam, identity and professional values: A study of journalists in three Muslim-majority regions:

Abstract: Islam is a religion, but it is also a philosophy. An analysis of surveys in the Arab world, Indonesia and Pakistan reveals that the mission and values of journalists in those Muslim-majority region...

Microaggressions and Islamophobia: Experiences of Muslims Across the United States and Clinical Implications.

Abstract: This mixed methods exploratory study illustrates the influence of pervasive misconceptions about Islam on the experiences of 314 adult Muslims across the United States. Quantitative results suggest that Muslim stress levels are comparable to the stress levels of other marginalized groups in the United States. Qualitative analysis revealed four themes that highlight the challenges faced by Muslims as well as their resiliency in the face of microaggressions and marginalization. Family therapists may utilize these personal accounts to expand their understanding of Muslim experiences, and to reflect on their own implicit biases toward Muslims in order to reduce chances of premature termination. Clinical implications include using resiliency-based models and creating collaborative partnerships with community leaders when working with this religious minority group.

Ibn ʿArabī : heir to the prophets

Abstract: Introduction 1 1 The Muhammadan Inheritance 11 2 The Lover of God 27 3 The Divine Roots of Love 35 4 The Cosmology of Remembrance 53 5 Knowledge and Realization 69 6 Time, Space, and The Objectivity Of Ethical Norms 87 7 The In-Between 101 8 The Disclosure of The Intervening Image 115 9 The Hermeneutics of Mercy 123 Resources 145 Index 147

Collective Duties (Fard Kifāya) in Islamic Law: The Moral Community, State Authority and Ethical Speculation in the Premodern Period

Abstract: This dissertation studies a unique subset of legal obligations in Islamic law known as “collective duties” (farḍ kifāya) and focuses on juristic writing in the premodern period between the 9th and 14th centuries C.E. Together with the more widely recognized “individual obligations” (farḍ ʿayn), these duties encompass the complete range of mandated behavior in Islamic law. Individual obligations follow a simple pattern: one person is assigned responsibility for performing a particular act and is solely held responsible if they fail to do so. Collective duties are premised on a different concept involving shared responsibility for required acts. They are based on a formula consisting of two clauses, which loosely draws from a Qurʾānic prooftext. The first clause states that as long as some people perform the duty, then the obligation is suspended for everyone else. While everyone initially carries the burden, they are not all required to perform. However, the second clause adds an important warning: if no one performs the duty, then everyone is held accountable. This study explores the juristic discourse on collective duties in order to better understand how they function, what purpose they serve and why they might have been created. As premodern jurists explored the implications of collective duties as a whole, they developed the theoretical outlines of a kifāya-doctrine, one that asked questions of whether collective duties were preferred to individual obligations, who in the collective was required to perform and when an obligation was suspended. Beyond the general doctrine, the dissertation also examines legal rules developed for three specific collective duties: jihād, funerary rites and duties to rescue. The discourse on these duties demonstrates how jurists not only provided practical guidance for performance of the obligation, but also thought more broadly about the theoretical implications for law. In the process, they began to determine who belongs in the moral community, defined a robust role for the state in law’s implementation and speculated on what should constitute ethical behavior. As a result, they made clear that the normative universe of obligation is essential to understanding the Islamic legal tradition. Degree Type Dissertation Degree Name Doctor of Philosophy (PhD) Graduate Group Near Eastern Languages & Civilizations First Advisor Joseph E. Lowry

Mary and the Mak Nyahs: Queer Theological Imaginings of Malaysian Male-to-Female Transsexuals

Abstract: Many Malaysian mak nyahs, or male-to-female transsexuals, undergo tremendous discrimination and persecution in variousaspectsoftheirlives.Thisisdue to their liminal identities and their involvement in sex work in Malaysia, a predominantly Muslim country that actively engages in moral policing. In this essay, I expand the notion of queer Christian theologizing by examining both the Muslim and Christian contexts in Malaysia, and pose the question of how queer theological instruments can challenge antagonistic attitudes towards mak nyahs. I discuss alternative theological models of Mary and mak nyahs by privileging the work of Marcella Althaus-Reid, as well as using findings from face-to-face, in-depth interviews with mak nyahs, and scriptural imageries in Quran 3: 42, 47; 19: 16–22/Luke 1: 26–38 in which Mary acquiesces to a divine invitation. In so doing, I strive to engage in a concomitant theological imagining of Mary and mak nyahs in hopes of providing an alternative and constructive perspective on mak nyahs.