Showing papers in "Folia Cardiologica in 1999"

Test pochyleniowy u dzieci i młodzieży

Abstract: U dzieci i w okresie młodzieńczym omdlenia są częstym problemem. Według Driscolla zdarzają się w tym wieku z częstotliwością 125:100 000, częściej występują u dziewcząt, a najpowszechniej w wieku 15–19 lat [1]. Przed ukończeniem 18 roku życia około 15% dzieci i młodzieży ma omdlenie przynajmniej jeden raz. W wielu przypadkach powtarzają się one wielokrotnie, stanowiąc powód 1–3% zgłoszeń do lekarza [2, 3]. Przyczyny omdleń mogą być bardzo różne, jak podano w tabeli 1. U dzieci i młodzieży najczęściej występują omdlenia wazowagalne (w piśmiennictwie

Zastosowania stałej stymulacji serca u progu nowego tysiąclecia

Abstract: Od ok. 20 lat jesteśmy świadkami stałego rozszerzania zastosowań stałej stymulacji serca [1–12]. Ostatnie dziesięciolecie przyniosło rozwój i rozpowszechnienie bardziej fizjologicznych technik stymulacji — od stymulacji przedsionkowej [13–22], dwujamowej (przedsionkowo-komorowej) [8, 16, 18, 19, 21, 22–24], stymulacji o zmiennej częstości [15, 16, 19, 21, 25, 26], po stymulację z automatycznie regulowanym opóźnieniem i histerezą A-V [24, 26, 28] oraz stymulację o zmiennej częstości sterowanej kilkoma sensorami [3, 25, 27]. Głębsze poznanie hemodynamicznych aspektów stymulacji doprowadziło stopniowo do coraz częstszego stosowania stymulacji w modyfikacji lub/i poprawie mechaniki skurczu serca (zupełnie poza ingerencją w miarowość i częstość jego skurczów) [3, 4, 8, 9, 29, 30–33]. Zbadano hemodynamiczne następstwa nieprawidłowego wydłużenia odstępu P-R, w miarę dokładnie poznano i doceniono wagę fizjologicznych zmian tego odstępu w warunkach spoczynku i wysiłku, w sercu strukturalnie zdrowym i niewydolnym [3, 6–8, 11, 28, 32–36]. Poznano hemodynamiczne następstwa zaburzeń przewodzenia międzyprzedsionkowego [8, 17, 22, 24, 32, 33, 36, 37] i opóźnienia skurczów lewego przedsionka. Lepiej zrozumiano związane z tym niebezpieczeństwa programowania ultrakrótkiego odstępu A-V, które opisano jako zespół stymulatorowy przy stymulacji sekwencyjnej [8, 16, 20, 24, 28, 32, 34]. Ostatecznie zainicjowało to rozwój „resynchronizujących” stymulacji przedsionkowych (jednoczesna stymulacja obu przedsionków) [8, 17, 22, 32, 37–41]. Możliwość przywrócenia synchronii pobudzeń przedsionków za pomocą stymulacji dwuprzedsionkowej stworzyła nowe możliwości terapeutyczne dla chorych z zaburzeniami przewodzenia międzyi/lub śródprzedsionkowego i uporczywymi arytmiami nadkomorowymi [17, 19, 22, 37– –40, 42–44]. Niekorzystne konsekwencje hemodynamiczne asynchronii skurczu komór w następstwie stymulacji koniuszka prawej komory lub bloku lewej odnogi pęczka Hisa były znane od 30 lat, lecz wobec braku możliwości ich korekty zjawisko to długo nie było przedmiotem większego zainteresowania [3, 6, 8, 20, 28–32, 45]. Zdobyta wiedza zainicjowała jednak poszukiwanie alternatywnych sposobów stymulacji komorowej; poza nieco korzystniejszą hemodynamicznie stymulacją drogi odpływu prawej komory [6, 29, 31, 32, 45, 46] doprowadziła do wprowadzenia różnych technik jednoczesnej stymulacji obu komór serca (stymulacji dwukomorowej) [8, 31, 33, 47–50]. Resynchronizujące odmiany stymulacji komorowej znalazły zastosowanie głównie u chorych z ciężką niewydolnością serca i blokiem lewej odnogi pęczka Hisa lub stymulowanych z koniuszka prawej komory w celu przywrócenia synchronii skurczu i poprawy czynności mechanicznej serca [8, 31, 32, 36, 47–52]. Modyfikacja mechaniki skurczu serca wywołana stymulacją koniuszka prawej komory wykorzystana została do zmniejszenia zaburzeń hemodynamicznych wywołanych zawężeniem drogi odpływu lewej komory w asymetrycznej kardiomiopatii przerostowej [3, 4, 6, 7, 9, 28, 32, 36, 53, 54]; stałą stymulację serca zaakceptowano jako metodę leczenia tych chorych, nawet jeżeli nie występują u nich zaburzenia rytmu serca [2, 4, 6, 7, 9, 28, 32, 36, 37, 53, 54]. Adres do korespondencji: Dr Andrzej Kutarski Katedra i Klinika Kardiologii AM ul. dr. K. Jaczewskiego 8, 20–090 Lublin Nadesłano: 10.03.1999 r. Przyjęto do druku: 05.05.1999 r. Zastosowania stałej stymulacji serca u progu nowego tysiąclecia

Badania modelowe zastosowania pletyzmografii impedacyjnej do badania przepływu krwi w kończynach

Abstract: W pracy opisano zastosowanie metody pletyzmografii impedancyjnej do pomiaru przeplywu krwi w konczynach gornych czlowieka. Przedstawiono zalozenia pomiaru, oceniono i opisano wlaściwości metody oraz określono wlaściwości ukladu pomiarowego. Oceniono poprawnośc czteroelektrodowej pletyzmografii impedancyjnej do badan przeplywu tkankowego krwi w przedramionach.

Pletyzmografia impedancyjna - ocena całkowitego przepływu krwi w przedramieniu

Abstract: W pracy przedstawiono zastosowanie metody pletyzmografii impedancyjnej do pomiaru przeplywu krwi w konczynach gornych czlowieka. Zastosowano czteroelektrodową pletyzmografe impedancyjną do wyznaczenia zakresu przeplywu tkankowego krwi w przedramionach 16 osob zdrowych. Badania wykonano jednoczesnie dwoma zestawami pomiarowymi. Wyliczono, ze przeplyw krwi w przedramieniu wynosi od 0,024 do 0,0515, średnio 0,0402 ± 0,008 ml/ 100 ml tkanki / 1 cykl serca. Wykazano dobrą korelacje, r = 0,97, miedzy seriami wynikow uzyskanych z zestawow pomiarowych o roznych odstepach elektrod.

Zmienność rytmu zatokowego w nadciśnieniu tętniczym z różnymi typami przerostu i geometrii lewej komory serca

Abstract: Cel pracy: Ocena rownowagi sympatyczno-wagalnej (SVB), wyrazonej parametrami zmienności rytmu zatokowego (HRV), w roznych typach przerostu i geometrii lewej komory serca w nadciśnieniu tetniczym. Material i metody: Badaniami objeto 78 chorych, średnia wieku 50,9 ± 11, z lagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tetniczym samoistnym bez objawow choroby niedokrwiennej serca. Wyrozniono: prawidlową geometrie (N) - 15%, koncentryczny remodeling (RK) - 20%, przerost koncentryczny (PK) - 48% i przerost ekscentryczny (PE) - 17%. Grupe kontrolną (GK) stanowilo 16 osob zdrowych, średnia wieku 49 ± 6,8. Przeprowadzono analize spektralną HRV i obliczano moc widma niskich i wysokich czestotliwości (LF, HF), wskaźnik rownowagi sympatyczno-wagalnej (LF/HF). Przeprowadzono 24-godzinne monitorowanie ciśnienia krwi (ABPM). Na podstawie roznicy dzienno-nocnej średniego ciśnienia skurczowego i rozkurczowego wyrozniono model dippers i non-dippers. Wyrozniono arytmie komorową (VA) prostą (klasy = 3 wedlug Lowna, n = 12). Wyniki: U osob z PK i PE znaleziono istotnie nizsze wartości mocy widma HF w porownaniu z osobami z N i GK, odzwierciedlające zmniejszone napiecie ukladu parasympatycznego. Analiza regresji wykazala ujemne korelacje pomiedzy masą lewej komory (LVM) i skladową LF i HF, odpowiednio r = -0,38, r = -0,27, oraz dodatnie korelacje pomiedzy zmiennością ciśnienia skurczowego (VSBP), komponentą LF i wskaźnikiem LF/HF, odpowiednio r = 0,41, r = 0,41. Krokowa analiza regresji wykazala, ze niezaleznymi czynnikami wplywającymi na wielkośc skladowej LF są LVM i jej wskaźnik oraz zmiennośc ciśnienia skurczowego w czasie czuwania, LVMI i VSBPD, przy r = 0,68. Czynnikami wplywającymi na komponente HF okazaly sie LVM i VSBPD, przy r = 0,58. Wieloczynnikowa analiza, w ktorej uwzgledniano wplyw masy lewej komory, parametrow HRV i ABPM, modelu dippers i non-dippers na wystepowanie zlozonej VA wykazala, ze jedynie LVMI stanowil niezalezny czynnik ryzyka dla wystepowania VA klasy > = 3 wedlug Lowna - dla LVMI > 125 g/m2, r = 4,0. Wnioski: U osob z nadciśnieniem tetniczym z przerostem lewej komory wykazano zmniejszone napiecie ukladu przywspolczulnego wyrazone redukcją mocy widma HF w najwiekszym stopniu uwidocznione u osob z PK i PE. LVMI i VSBP okazaly sie najwazniejszymi determinantami SVB. Nie wykazano zalezności pomiedzy parametrami HRV a stopniem zaawansowania VA.

Zintegrowana diagnostyka zespołu stymulatorowego Część II: Synchroniczne 24-godzinne badanie EKG metodą Holtera z 24-godzinnym pomiarem ciśnienia tętniczego krwi w diagnostyce zespołu stymulatorowego

Abstract: Cel pracy: Ocena przydatności synchronicznego badania 24-godzinnego EKG metodą Holtera z 24-godzinnym pomiarem ciśnienia tetniczego krwi w diagnostyce zespolu stymulatorowego. Material i metody: Badanie objelo 24 osoby (17 kobiet i 7 mezczyzn) w wieku 45-79 lat (średnia wieku 62 ± 10 lat) z wszczepionym ukladem stymulującym serce typu VVI z powodu zespolu chorego wezla zatokowego, ktorym z powodu klinicznych objawow zespolu stymulatorowego zmieniono sposob stymulacji na DDD. W badanej grupie chorych wykonywano 2-krotnie synchroniczny zapis 24-godzinnego EKG metodą Hotera (Marquette System Laser SXP 800) z 24-godzinnym pomiarem ciśnienia tetniczego krwi (Space Labs 90270) - pierwszy pomiedzy 48. a 72. godziną stymulacji DDD, drugi - pomiedzy 48. a 72. godziną stymulacji VVI. Analizą objeto godzinny oraz dobowy odsetek rytmu stymulacyjnego w obu typach stymulacji oraz średnie wartości ciśnienia tetniczego skurczowego, rozkurczowego i średniego ciśnienia kalkulowanego. Test t-Studenta oraz analize wspolczynnika korelacji "r" wykorzystano w analizie statystycznej. Przyjeto poziom istotności statystycznej p Wyniki: Średnie wartości ciśnienia skurczowego, rozkurczowego i średniego ciśnienia kalkulowanego dla stymulacji VVI i DDD wynosily odpowiednio 107,9 mm Hg i 117,1 mm Hg (p Wnioski: Wyniki badan potwierdzają niefizjologiczny charakter stymulacji VVI powodującej wyraźne spadki wartości ciśnienia tetniczego. Synchroniczna rejestracja 24-godzinnego EKG metodą Holtera z 24-godzinnym pomiarem ciśnienia tetniczego jest cenną metodą diagnostyczną w rozpoznawaniu zespolu stymulatorowego.

Przetoka łącząca gałąż międzykomorową przednią lewej tętnicy wieńcowej ze światłem prawej komory: rzadkie powikłanie zawału mięśnia sercowego

Abstract: Nabyte, pozawalowe przetoki lączące tetnice wiencowe z komorami serca są bardzo rzadkie. Autorzy pracy przedstawiają opis przypadku przetoki pomiedzy galezią miedzykomorową przednią lewej tetnicy wiencowej a światlem prawej komory stwierdzonej 11 miesiecy po zawale przegrody i ściany przedniej mieśnia serca u 59-letniego mezczyzny ze stabilną dlawicą piersiową i trojnaczyniową chorobą wiencową. Lokalizacja przetoki odpowiada stwierdzonemu echo- i angiograficznie obszarowi przebytego zawalu przegrody. Artykul zawiera takze krotki przegląd przyczyn powstawania nabytych przetok pomiedzy naczyniami wiencowymi a jamami serca.

Echokardiograficzna ocena hemodynamiki serca w czasie stymulacji drogi odpływu prawej komory - porównanie ze stymulacją koniuszkową

Abstract: Cel pracy: Porownanie hemodynamiki, a w szczegolności rzutu serca mierzonego nieinwazyjnie metodą echokardiografii dopplerowskiej podczas stymulacji koniuszka i drogi odplywu prawej komory. Material i metody: Podczas badania elektrofizjologicznego 24 pacjentom narzucano stymulacje sekwencyjną, umieszczając elektrode komorową w koniuszku, a nastepnie w drodze odplywu. Mierzono parametry przeplywu plucnego, mitralnego i trojdzielnego oraz wyliczano rzut serca. Wyniki: Rzut serca wynosil odpowiednio 7,10 l/min i 8,20 l/min (wzrost 15,5%, p Wnioski: stymulacja drogi odplywu prawej komory poprawia rzut minutowy serca w porownaniu ze stymulacją koniuszkową. Poprawiają sie tez echokardiograficzne parametry napelniania i objetości wyrzutowej lewej komory. (Folia Cordiol. 1999; 6: 162-166)

Patofizjologiczne mechanizmy omdleń odruchowych

Abstract: Omdlenie odruchowe (neurally mediated syncope, neurocardiogenic syncope, neurally mediated syncopal syndrome) jest poważnym problemem klinicznym, gdyż jak się ocenia stanowi ono przyczynę około 30% wszystkich omdleń [1, 2]. Pojęcie „omdlenie odruchowe” występuje zatem w literaturze dość często, ale trudno znaleźć jego zadowalającą definicję. Najczęściej omdleniem odruchowym określa się nagłą utratę przytomności, spowodowaną nieprawidłową regulacją odruchową w układzie sercowo-naczyniowym [1, 3]. Zintegrowana odpowiedź układu krążenia na bodźce stresowe, w której decydującą rolę odgrywa układ autonomiczny, jest w takim przypadku poważnie upośledzona, przede wszystkim w zakresie regulacji ciśnienia tętniczego, jak i częstości akcji serca. W większości przypadków bardziej istotna dla wystąpienia omdlenia jest komponenta naczyniowa (obejmująca zaburzoną kontrolę oporu obwodowego) niż komponenta sercowa [3, 4]. Tak sformułowana definicja wskazuje na nieprawidłowy końcowy etap reakcji odruchowej w obrębie narządów efektorowych — naczyń i serca, klinicznie przebiegający jako omdlenie. Pamiętając o złożonej strukturze organizacji reakcji odruchowych w układzie sercowo-naczyniowym oraz że nieprawidłowość końcowego etapu może być wynikiem zaburzeń każdej części łuku odruchowego (aferentnej, ośrodkowej i eferentnej), nie powinno być zaskoczeniem, że patofizjologiczne przyczyny omdleń odruchowych pozostają niezupełnie wyjaśnione. Celem tego artykułu będzie scharakteryzowanie mechanizmów regulacji odruchowych w obrębie układu krążenia, ze szczególnym zwróceniem uwagi na te, które mogą mieć potencjalne znaczenie w patofizjologii omdlenia neurogennego. Regulacja ciśnienia tętniczego a omdlenie odruchowe

Niskoenergetyczna przezprzełykowa kardiowersja migotania przedsionków Część I: Założenia teoretyczne

Abstract: In the paper, the mechanisms have been discussed which lead to suppression of microreentry waves during fibrillation of atria. In this respect, the largest effectiveness of electric heart cardioversion was underlined. Arguments have been collected for more frequent than till-now application of cardioversion. Side effects of conventional cardioversion performed by means of chest electrodes have been stressed. Basing on data from literature, it was indicated that the heart damage grows larger along with increase of cardioverting energy. Assumptions have been presented on heart sparing low-energy intracardiac and transesophageal cardioversion of atrial fibrillation. There have been discussed the precautions that are to be observed for the safety of patient's esophagus and heart during transesophageal electric cardioversion of his atria.

Wpływ formuły korekcji na wyniki analizy QT w 24-godzinnym EKG metodą Holtera

Abstract: Wstep/cel: Korekcja odstepu QT jest zlozonym problemem, wielokrotnie dyskutowanym i nadal nierozwiązanym. Celem naszej pracy byla ocena wplywu formuly korekcji na wyniki analizy odstepu QT w rejestracji EKG metodą Holtera. Metody i materialy: U 73 pacjentow — 43 z kardiomiopatią przerostową, 19 ze zwezeniem zastawki aortalnej i 11 zdrowych — wybrano 3–4-godzinne fragmenty (godziny nocne 200–600) zapisu EKG metodą Holtera (pomiary QT metodą beat by beat), a nastepnie porownano wyniki QTc po zastosowaniu 3 formul: Bazetta, Fridericia, Framingham. Wyniki: Wykazano, ze choc średnie roznice pomiedzy QTc otrzymanymi za pomocą 3 formul nie byly duze, to jednak byly istotne statystycznie. Zakres roznic zalezal od czestości rytmu (r = 0,9). Tylko w przedziale czestości 55–67/min roznice wynikow byly nieznaczne. Przedstawione wyniki wskazują, ze dla uzyskania wiarygodnych wartości QTc w 24-godzinnym EKG nalezy zawezic przedzial analizowanych czestości rytmu. Jeśli czestości rytmu serca w 24-h badaniu EKG byly porownywalne, to rodzaj wybranej formuly nie wplywal istotnie na wyniki oceny statystycznej. Wnioski: Rodzaj zastosowanej formuly ma wplyw na wartości QTc mierzone metodą beat by beat w rejestracjach EKG metodą Holtera, jednakze w przedziale czestości rytmu 55–67/min rodzaj zastosowanej formuly ma nieznaczny wplyw na wartości QTc; ponizej 55/min, a zwlaszcza powyzej 67/min roznice wynikow korekcji za pomocą formuly Bazetta, Fridericia i Framingham są znaczne. Rodzaj choroby podstawowej, przy zachowanych porownywalnych czestościach rytmu zatokowego, nie wplywa na ocene statystyczną QTc, niezaleznie od rodzaju zastosowanej formuly. Ocena czasu repolaryzacji w 24-godzinnych zapisach EKG w pelnym zakresie czestości rytmu wymaga zastosowania procedur analitycznych innych niz korekcja za pomocą jednej z formul korekcji odstepu QT.

Zespół wazowagalny jako przyczyna wypadków drogowych

Abstract: Zespol wazowagalny typowo pojawia sie u osob w pozycji stojącej. W piśmiennictwie jest niewiele doniesien o tym, ze utrata przytomności moze wystąpic takze w pozycji siedzącej. Jest to szczegolnie groźne dla kierowcow lub pilotow, ktorzy powinni byc poinformowani o potencjalnym niebezpieczenstwie omdlenia. Opisujemy chorego, ktory byl sprawcą dwoch wypadkow drogowych z powodu zespolu wazowagalnego. W leczeniu zastosowaliśmy z powodzeniem trening pionizacyjny — kontrolny test pochyleniowy wypadl ujemnie.

Niewydolność serca po przeszczepie nerek — część I. Epidemiologia, czynniki ryzyka, patomechanizmy

Abstract: Choroby ukladu sercowo-naczyniowego są najczestszą przyczyną zgonu chorych po przeszczepie nerek. Czestośc ich wystepowania w tej grupie pacjentow jest 3–4-krotnie wieksza niz w populacji ogolnej. Wzrost zachorowan na choroby ukladu sercowo-naczyniowego u osob po przeszczepie nerek nalezy tlumaczyc sumowaniem sie trzech kategorii czynnikow ryzyka: 1) klasycznych sercowo-naczyniowych, 2) związanych z przeszczepem i leczeniem immunosupresyjnym oraz 3) związanych z dysfunkcją przeszczepu. Prowadzi to glownie do zmian w strukturze i funkcji lewej komory oraz progresji kardiomiopatii mocznicowej. Najcześciej dochodzi do przerostu i wloknienia mieśnia sercowego, co przyczynia sie do niewydolności serca, zaburzen przewodzenia i arytmii. Folia Cardiologica Excerpta 2011; 6, 2: 117–126

Kardiowersja przezprzełykowa w migotaniu przedsionków - doświadczenia własne

Abstract: Wstep: Migotanie przedsionkow wymaga uzycia wysokiej wartości energii w czasie kardiowersji elektrycznej przezklatkowej. Czesto powtarzany zabieg w uporczywie nawracającej i opornej na farmakoterapie arytmii stwarza ryzyko uszkodzenia serca przez prąd elektryczny. Cel: Ocena skuteczności i przydatności kardiowersji przezprzelykowej jednokierunkowej i dwukierunkowej u chorych z migotaniem przedsionkow. Material i metody: W latach 1995-1997 u 550 chorych z migotaniem przedsionkow wykonano 822 kardiowersje elektryczne przezprzelykowe, z ktorych 350 stanowily kardiowersje jednokierunkowe, a 472 - dwukierunkowe. Elektrode przelykową stanowil dren z polichlorku winylu z 4 stalowymi pierścieniami, ktorych lączna powierzchnia wynosi okolo 12,5 cm2. Umieszczano ją na wysokości lewego przedsionka (ok. 35 cm od siekaczy do dystalnego pierścienia). W kardiowersji przezprzelykowej jednokierunkowej jedną elektrode zewnetrzną (typową dla kardiowersji przezklatkowej) umieszczano w okolicy V1 EKG. W kardiowersji dwukierunkowej stosowano dwie zewnetrzne elektrody, polączone ze sobą i umieszczone w okolicy przedsercowej i V1 EKG. Zabieg wykonywano w krotkotrwalym znieczuleniu ogolnym, stosując wzrastające wartości energii wedlug protokolu: 2, 4, 8, 12, 20, 30, 40, 50, 100 J. Wyniki: Kardiowersja przezprzelykowa dwukierunkowa wykazala 100-procentową skutecznośc u chorych z przewleklym migotaniem przedsionkow (trwającym powyzej 6 miesiecy) oraz 99-procentową skutecznośc przy krocej trwającym. W kardiowersji przezprzelykowej jednokierunkowej najwiekszą skutecznośc (91%) osiągnieto w świezym migotaniu przedsionkow (trwającym do 48 godzin). Prog kardiowersji byl najnizszy w grupie chorych ze świezym migotaniem przedsionkow poddanych kardiowersji przezprzelykowej dwukierunkowej (33,9 J). W przypadku kardiowersji jednokierunkowej chorzy ze świezym migotaniem przedsionkow wymagali niemal 2-krotnie wiekszej energii (66,4 J). Cala grupa chorych, niezaleznie od czasu trwania migotania przedsionkow, u ktorych wykonano kardiowersje przezprzelykową 2-kierunkową cechowala sie istotnie nizszym progiem kardiowersji niz grupa chorych poddana kardiowersji jednokierunkowej (odpowiednio 45,4 J i 74,6 J). Zastosowanie w kardiowersji przezprzelykowej dwukierunkowej energii do 50 J pozwala osiągnąc niemal 90-procentową skutecznośc. Wnioski: Kardiowersja przezprzelykowa, zwlaszcza dwukierunkowa, u chorych z migotaniem przedsionkow charakteryzuje sie bardzo wysoką skutecznością i malymi wymaganiami energetycznymi.

Nieoczekiwane zwolnienia rytmu w stymulatorach dwujamowych spowodowane obecnością arytmii nadkomorowych

Abstract: W niektorych modelach stymulatorow dwujamowych firmy Biotronik, w obecności arytmii nadkomorowych, odstep pomiedzy kolejnymi zdarzeniami w torze komorowym (odstep RR) moze sporadycznie byc znacznie dluzszy niz odstep wynikający z zaprogramowanej czestości podstawowej stymulatora. Opisujemy to nieoczekiwane zachowanie, ktore zaobserwowano u 3 pacjentow. Mechanizm ten nalezy uwzglednic podczas kontroli chorych jako mozliwą przyczyne wydluzania sie odstepow RR.

Wczesne wyniki aterektomii kierunkowej w różnych typach zmian miażdżycowych. Ocena za pomocą ultrasonografii wewnątrznaczyniowej

Abstract: Cel pracy: Ocena wczesnych wynikow i mechanizmow dzialania aterektomii kierunkowej (DCA) w roznych typach zmian miazdzycowych dokonana na podstawie angiografii i ultrasonografii wewnątrznaczyniowej (IVUS). Material i metody: Badania przeprowadzono u 33 chorych w wieku 40-71 lat (śr. 59 ± 11 lat) poddanych zabiegowi DCA z powodu objawowej choroby wiencowej. Angiografie wraz z oceną ilościową (QCA) oraz IVUS wykonywano przed i po zabiegu DCA. Wyniki: Po DCA angiograficzne kryteria powodzenia zabiegu zostaly spelnione u 22 (67%) chorych. Pozostalych 11 (33%) osob wymagalo dodatkowo wszczepienia stentu. W 5 przypadkach ekscentrycznych blaszek miazdzycowych w IVUS stwierdzono uszkodzenie blony mieśniowej ściany poszerzanego naczynia. Wyniki pomiarow światla segmentow tetnic po DCA byly znamiennie wyzsze w QCA w porownaniu z odpowiednimi wartościami uzyskanymi z IVUS. U wszystkich badanych osob, pomimo dobrego wyniku angiograficznego DCA, w IVUS pole przekroju światla tetnicy bylo mniejsze niz pozostawionej w niej cześci blaszki miazdzycowej (4,81 ± 1,62 vs 9,83 ± 3,48 mm2 , p Wnioski: 1. Badanie zwezen przed DCA wykazalo istotne rozbiezności pomiedzy angiografią a IVUS w ocenie rozkladu przestrzennego blaszki miazdzycowej w 1/3 przypadkow. 2. Pomiary światla segmentow tetnic po DCA byly znamiennie wyzsze w QCA w porownaniu z IVUS. 3. Ultrasonografia wewnątrznaczyniowa pozwalala wykryc uszkodzenia blony mieśniowej tetnicy niewidoczne w angiografii. 4. Dominującym mechanizmem powiekszenia światla naczynia w wyniku DCA jest wyciecie blaszki miazdzycowej, natomiast powiekszenie calkowitego przekroju tetnicy odgrywa mniejszą role. 5. Udzial obu mechanizmow dzialania aterektomii w przyroście światla naczynia oraz wielkośc tego przyrostu zalezą od struktury blaszki miazdzycowej.

Ocena dojrzałości autonomicznego unerwienia serca. Zależność zmienności rytmu serca od wieku płodowego

Abstract: Wstep: Krotkotrwale zmiany w czestości rytmu serca, nazywane zmiennością rytmu serca, spostrzegane są u osob w kazdym wieku i stanowią wazny objaw prawidlowej homeostazy ukladu sercowo-naczyniowego. Czestośc rytmu zatokowego ustala sie w wyniku zsumowania kilku rownocześnie dzialających czynnikow: napiecia ukladu wspolczulnego, ukladu przywspolczulnego i rytmu wlasnego komorek wezla zatokowo-przedsionkowego. W normalnych warunkach zmiennośc rytmu serca moze miec swoje źrodlo w ukladzie bodźcoprzewodzącym, w odruchach naczynioruchowych, związanych z regulacją ciśnienia tetniczego krwi i termoregulacją, w czynności oddechowej i regulacji hormonalnej. Analizując cykliczne zmiany czasu trwania kolejnych odstepow RR w zapisie elektrokardiograficznym, mozemy ilościowo określic aktywnośc obu skladowych ukladu wegetatywnego. Zmiennośc rytmu serca mozna ocenic na podstawie tradycyjnego zapisu EKG lub calodobowego zapisu metodą Holtera. Cel pracy: Ocena zmienności rytmu serca u zdrowych noworodkow urodzonych o czasie, na podstawie badania EKG metodą Holtera oraz porownanie wskaźnikow zmienności rytmu serca noworodkow urodzonych przedwcześnie i noworodkow donoszonych. Material i metody: Badaniem objeto 100 zdrowych noworodkow. U wszystkich wykonano ciągly 4-godzinny zapis elektrokardiograficzny metodą Holtera w drugiej dobie zycia. Otrzymane dane poddano analizie czasowej i widmowej. Wnioski: Na podstawie uzyskanych danych wykazano, ze wiek plodowy noworodka wywiera istotny wplyw na parametry zmienności rytmu serca. (Folia Cardiol. 1999; 6: 35-42)

Chirurgiczne leczenie pękniętego tętniaka zatoki Valsalvy

Abstract: Pekniety tetniak zatoki Valsalvy jest rzadkim schorzeniem. Przedstawiamy przypadek 23-letniego mezczyzny, u ktorego w czasie treningu fizycznego nagle wystąpila dusznośc. W czasie badania lekarskiego stwierdzono tachykardie (110/min) i szmer skurczowo-rozkurczowy. Po echokardiografii rozpoznano tetniak zatoki Valsalvy, pekniety do prawego przedsionka. Diagnoze potwierdzono angiograficznie i zakwalifikowano pacjenta do leczenia operacyjnego. W czasie zabiegu zlokalizowano tetniak w obrebie tylnej (bezwiencowej) zatoki Valsalvy. Wszczepiono late dakronową od strony aorty, a tkanke tetniaka usunieto od strony prawego przedsionka. Rownocześnie rozpoznano istnienie przetrwalej zyly glownej gornej lewej. Poniewaz nie wystąpily powiklania, pacjenta wypisano do domu w 10. dobie pooperacyjnej.

Zmienność rytmu serca w zależności od funkcji skurczowej lewej komory serca u osób leczonych angioplastyką wieńcową

Abstract: Cel pracy: Tematem doniesienia jest porownanie parametrow HRV i segmentarnej kurczliwości lewej komory u chorych przed skuteczną angioplastyką wiencową (PTCA) i po niej. Material i metody: Badaniami objeto 146 osob (37 kobiet i 109 mezczyzn) w wieku 40-66 lat, średnio 51,4 ± 7,2. U wszystkich chorych wykonano badanie echokardiograficzne i 24-godzinne monitorowanie EKG metodą Holtera przed PTCA i 2 tygodnie po skutecznej PTCA jednego naczynia. Badano segmentarną kurczliwośc lewej komory, parametry analizy czasowej: SDNN, SDANN, SD, RMS-SD, pNN50, oraz parametry analizy spektralnej w zakresie wysokich i niskich czestotliwości. Chorych podzielono na 2 grupy. Do grupy A zaliczono 59 chorych z prawidlową kurczliwością lewej komory, do grupy B - 87 chorych, u ktorych stwierdzono zaburzenia segmentarnej kurczliwości lewej komory. Przed PTCA parametry analizy czasowej i czestotliwościowej byly podobne w obu grupach, jakkolwiek wartości gestości mocy widma w zakresie wysokich czestotliwości byly nieco nizsze u osob z grupy B. Wyniki: Po PTCA w grupie A nie obserwowano istotnych statystycznie zmian w analizowanych parametrach HRV. W grupie B po PTCA stwierdzono istotną poprawe kurczliwości segmentarnej lewej komory. U tych chorych obserwowano istotny statystycznie wzrost SDNN z 114,01 ± 18,0 do 144,05 ± 11,59 (p Wnioski: Aktywnośc ukladu anatomicznego zalezy od funkcji poszczegolnych ścian lewej komory. Poprawa kurczliwości lewej komory po skutecznej PTCA wplywa korzystnie na regulacje anatomiczną.