Showing papers by "Andrzej Lubiński published in 2003"

Stymulacja dwukomorowa i implantowany kardiowerter-defibrylator - optymalna terapia dla pacjentów z niewydolnością serca?

Abstract: Niewydolność serca (CHF, congestive heart failure) jest jednym z głównych problemów współczesnej kardiologii. Schorzenie to dotyczy około 15 mln ludzi na całym świecie [1, 2]. Pomimo ogromnego postępu terapii farmakologicznej, jaki osiągnięto w ciągu ostatnich 20 lat, śmiertelność z powodu CHF wciąż jest wysoka — w zaawansowanym stadium choroby sięga 20–70% rocznie [1]. Najczęstszą przyczyną zgonu jest progresja niewydolności serca oraz nagła śmierć sercowa (SCD, sudden cardiac death), spowodowana głównie złośliwymi arytmiami komorowymi. Śmiertelność w przebiegu CHF jest różna, w zależności od jej klinicznego zaawansowania: u pacjentów w czynnościowej klasie II według klasyfikacji NYHA roczna śmiertelność wynosi 5–15%, w tym przyczyną 50–66% zgonów jest SCD; u chorych w klasie III i IV według NYHA wynosi ona odpowiednio 20–50% i ponad 50%. Wraz z nasileniem objawów klinicznych częstość SCD proporcjonalnie zmniejsza się — w III klasie według NYHA SCD jest przyczyną 20–50% zgonów, a w IV klasie — 5–30% [3]. Nadal jednak stanowi ona istotny problem u pacjentów w zaawansowanym stadium choroby, a częstość SCD jest jedynie maskowana przez zwiększającą się liczbę zgonów z powodu progresji CHF. W ostatnich latach, poza terapią farmakologiczną, w leczeniu CHF wykorzystuje się również Stymulacja dwukomorowa i implantowany kardiowerter-defibrylator — optymalna terapia dla pacjentów z niewydolnością serca?

Shock on burst — skuteczna, nieinwazyjna metoda indukcji migotania komór u chorych z kardiowerterem-defibrylatorem serca

Abstract: Wspolczesne kardiowertery-defibrylatory serca (ICD) wyposazone są w programy elektrofizjologiczne (stymulacja burst, protokol shock on T) umozliwiające wyzwalanie arytmii bez konieczności wprowadzania do serca dodatkowych elektrod. Programy te zazwyczaj wykorzystuje sie podczas pooperacyjnej kontroli chorych z ICD przeprowadzanej w celu oceny detekcji i skuteczności przerywania migotania komor (VF). U niektorych pacjentow nawet kilkakrotne powtarzanie prob z wykorzystaniem obu tych metod nie doprowadza jednak do wyzwolenia VF, co stanowi istotny problem kliniczny. Nieliczne dane z piśmiennictwa wskazują na mozliwośc nieinwazyjnego wyzwalania VF poprzez stymulacje serca wiązką impulsow typu burst przy uzyciu ICD z jednoczesnym wyzwoleniem niezsynchronizowanego impulsu z defibrylatora zewnetrznego. Celem pracy bylo przedstawienie przypadkow 2 z 6 chorych, u ktorych z powodzeniem zastosowano te metode. Metoda określona przez autorow jako shock on burst okazala sie skutecznym sposobem indukcji migotania komor u pacjentow z ICD. Umozliwia ona wyzwolenie arytmii w przypadku nieskuteczności typowo stosowanych metod, dzieki czemu mozna uniknąc wprowadzania dodatkowych elektrod wewnątrzsercowych podczas testu ICD. (Folia Cardiol. 2003; 10: 823–827)

Zastososowanie kardiowerterów-defibrylatorów z funkcją resynchronizującej stymulacji dwukomorowej u chorych z ciężką niewydolnością serca i złośliwymi komorowymi zaburzeniami rytmu

Abstract: Wstep: W latach 2002-2003 do leczenia za pomocą wszczepialnego kardiowertera-defibrylatora serca (ICD) z funkcją dwukomorowej stymulacji resynchronizującej (CRT) zakwalifikowano 11 mezczyzn w średnim wieku 64,1 ± 9,9 roku. Material i metody: Wszyscy pacjenci spelniali uznane powszechnie kryteria CRT. Byli to chorzy w II/III-III/IV klasie wedlug klasyfikacji NYHA (śr. 2,9 ± 0,4), czas trwania zespolow QRS wynosil 120-257 ms (181 x 45 ms), wymiar koncoworozkurczowy lewej komory (LVEDD) - 61-82 mm (72 ± 8 mm), frakcja wyrzutowa lewej komory serca (LVEF) - 15-29% (22 ± 5%), dystans 6-minutowego marszu (6 min WT) - 75-540 m (308 x 163 m). U wszystkich pacjentow wskazaniem do implantacji ICD byla prewencja wtorna naglego zgonu sercowego. Wyniki: W trakcie obserwacji (śr. 7,7 ± 2,9 miesiąca) CRT udalo sie utrzymac u 6 chorych (55%). W tej grupie w badaniach kontrolnych po 3?6 miesiącach, w porownaniu z wartościami wyjściowymi, stwierdzono: klase wedlug NYHA: 2 ± 0,6 vs. 3 ± 0,5 (p Wnioski: Zastosowanie kardiowertera-defibrylatora z funkcją dwukomorowej stymulacji resynchronizującej jest cenną metodą leczenia wybranych chorych z ciezką niewydolnością serca, zaburzeniami przewodzenia komorowego i wysokim ryzykiem zlośliwych tachyartymii komorowych. Skutecznośc metody i jej bezpieczenstwo są zadowalające, lecz wymagają dalszych doświadczen w celu poprawy wynikow. (Folia Cardiol. 2003; 10: 603-610)