Preface to the Princeton Landmarks in Biology Edition vii Preface xi Symbols Used xiii 1. The Importance of Islands 3 2. Area and Number of Speicies 8 3. Further Explanations of the Area-Diversity Pattern 19 4. The Strategy of Colonization 68 5. Invasibility and the Variable Niche 94 6. Stepping Stones and Biotic Exchange 123 7. Evolutionary Changes Following Colonization 145 8. Prospect 181 Glossary 185 References 193 Index 201

The Theory of Island Biogeography

A huge road network with vehicles ramifies across the land, representing a surprising frontier of ecology. Species-rich roadsides are conduits for few species. Roadkills are a premier mortality source, yet except for local spots, rates rarely limit population size. Road avoidance, especially due to traffic noise, has a greater ecological impact. The still-more-important barrier effect subdivides populations, with demographic and probably genetic consequences. Road networks crossing landscapes cause local hydrologic and erosion effects, whereas stream networks and distant valleys receive major peak-flow and sediment impacts. Chemical effects mainly occur near roads. Road networks interrupt horizontal ecological flows, alter landscape spatial pattern, and therefore inhibit important interior species. Thus, road density and network structure are informative landscape ecology assays. Australia has huge road-reserve networks of native vegetation, whereas the Dutch have tunnels and overpasses perforating road barriers to enhance ecological flows. Based on road-effect zones, an estimated 15‐20% of the United States is ecologically impacted by roads.

/pdf/roads-and-their-major-ecological-effects-21wqo2tug9.pdf

Roads and their major ecological effects

Global declines in insects have sparked wide interest among scientists, politicians, and the general public. Loss of insect diversity and abundance is expected to provoke cascading effects on food webs and to jeopardize ecosystem services. Our understanding of the extent and underlying causes of this decline is based on the abundance of single species or taxonomic groups only, rather than changes in insect biomass which is more relevant for ecological functioning. Here, we used a standardized protocol to measure total insect biomass using Malaise traps, deployed over 27 years in 63 nature protection areas in Germany (96 unique location-year combinations) to infer on the status and trend of local entomofauna. Our analysis estimates a seasonal decline of 76%, and mid-summer decline of 82% in flying insect biomass over the 27 years of study. We show that this decline is apparent regardless of habitat type, while changes in weather, land use, and habitat characteristics cannot explain this overall decline. This yet unrecognized loss of insect biomass must be taken into account in evaluating declines in abundance of species depending on insects as a food source, and ecosystem functioning in the European landscape.

/pdf/more-than-75-percent-decline-over-27-years-in-total-flying-4qvon60l3b.pdf

More than 75 percent decline over 27 years in total flying insect biomass in protected areas.

Worldwide decline of the entomofauna: A review of its drivers

Climate change is predicted to become a major threat to biodiversity in the 21st century, but accurate predictions and effective solutions have proved difficult to formulate. Alarming predictions have come from a rather narrow methodological base, but a new, integrated science of climate-change biodiversity assessment is emerging, based on multiple sources and approaches. Drawing on evidence from paleoecological observations, recent phenological and microevolutionary responses, experiments, and computational models, we review the insights that different approaches bring to anticipating and managing the biodiversity consequences of climate change, including the extent of species' natural resilience. We introduce a framework that uses information from different sources to identify vulnerability and to support the design of conservation responses. Although much of the information reviewed is on species, our framework and conclusions are also applicable to ecosystems, habitats, ecological communities, and genetic diversity, whether terrestrial, marine, or fresh water.

Beyond Predictions: Biodiversity Conservation in a Changing Climate

De Blauwe Kiekendief Circus cyaneus is in Nederland als broedvogel bekend vanaf de tweede helft van de 19e eeuw (Schlegel 1852). Op de Waddeneilanden wordt pas sinds 1940 gebroed. De eerste vestiging vond plaats op Ameland en in 1946 werd Terschelling bezet (Brouwer & van Oordt 1940, Tanis 1963). Vanuit deze twee eilanden zijn vermoedelijk de andere Nederlandse (en Duitse) Waddeneilanden gekoloniseerd: Schiermonnikoog in 1954, Vlieland in 1970, Texel in 1978 en Rottum in 1991 (Bijlsma et al. 2001). Vanaf de jaren zeventig namen de aantallen in het Waddengebied sterk toe, om in de eerste helft van de jaren negentig een maximum te bereiken van ruim 100 broedparen. Daarna ging het echter snel weer bergafwaarts met de populatie, via ongeveer 70 paren rond de eeuwwisseling naar 46 in 2006. In 2012 resteerden nog maar 11 paren op de eilanden, en bleef Ameland alweer voor het vierde jaar op rij van broedende Blauwe Kiekendieven verstoken. De populatie op de Duitse Waddeneilanden vergaat het nauwelijks beter: de aantallen zijn sinds het maximum in 1997 bijna gehalveerd, van 55 naar ruim 30 broedparen in 2009 (Schroder et al. 2010). Als oorzaken van de afname zijn in de loop der jaren zowel afnemend broedsucces (van der Wal et al. 1999, Bijlsma et al. 2001, Bijlsma 2009) als lagere overleving (Lof 2000, Klaassen et al. 2006) genoemd, maar de achterliggende gegevensreeksen waren fragmentarisch of zijn inmiddels gedateerd. De Blauwe Kiekendief staat op de Nederlandse Rode Lijst (van Beusekom et al. 2005). De leefgebieden in de duinen van Texel, Terschelling, Ameland en Schiermonnikoog zijn beschermd krachtens de Natuurbeschermingswet, want ze zijn mede op grond van de aantallen broedende Blauwe Kiekendieven aangewezen als Natura 2000-gebied (Sovon & CBs 2005). Vogelbescherming Nederland heeft de Blauwe Kiekendief opgenomen in achtereenvolgens de soortbeschermingsplannen voor moerasvogels (t/m 2004) en duin- en kustvogels. Tegen deze achtergrond is in 2004 gestart met een uitgebreid onderzoek om de oorzaken van de achteruitgang op de Waddeneilanden te achterhalen en om beschermingsmaatregelen te kunnen formuleren (Klaassen et al. 2006, de Boer & Klaassen 2007). De belangrijkste pijlers van het onderzoek zijn voedselecologie (voedselkeuze, prooiaanbod, foerageerhabitat) en demografie (broedsucces, overleving, dispersie). In dit artikel worden de beschikbare demografische gegevens op een rij gezet en geanalyseerd met behulp van een populatiemodel, om zo inzicht te krijgen in welke demografische parameters het verloop van de aantallen hebben bepaald. Hierbij gebruiken we ook de beschikbare aantals-, reproductie- en ringgegevens uit de periode voor 2004. Daartoe zijn diverse historische gegevens opgespoord en in een database ingevoerd. Traditioneel bestaan diagnoses van de demografische mechanismen van populatieveranderingen uit afzonderlijke analyses van populatieomvang, reproductie en overleving. Met de geschatte waarden voor de demografische parameters wordt dan in een tweede stap een matrix-populatiemodel opgesteld. De door dit model voorspelde populatietrend wordt vervolgens vergeleken met de waargenomen trend. Op basis hiervan wordt beoordeeld of alle relevante demografische parameters in het model zijn opgenomen en welke het beste correleren met de waargenomen populatieveranderingen: wordt een populatieafname veroorzaakt door afnemend reproductiesucces, als gevolg van problemen in het broedgebied, of zit de crux juist in een toegenomen sterfte in het wintergebied? Recent is een nieuw type modellen beschikbaar gekomen, waarmee alle beschikbare gegevens tegelijkertijd worden geanalyseerd: de zogenaamde geintegreerde populatiemodellen (ipm's; Schaub & Abadi 2011). Hierbij worden nadrukkelijk ook de tellingen zelf meegenomen, omdat ook veranderingen in de populatieomvang informatie bevatten over de onderliggende demografische processen. Door ook die informatie te gebruiken kunnen de demografische parameters nauwkeuriger worden geschat. Hierdoor kunnen veranderingen en verbanden met omgevingsvariabelen zoals habitat of weersomstandigheden soms eerder worden opgespoord. Andere voordelen van ipm's ten opzichte van de traditionele aanpak zijn dat de onzekerheden rondom (metingen aan) populatieparameters op een nettere manier worden verdisconteerd in de resultaten en dat goed kan worden omgegaan met ontbrekende waarden in de dataset. Vaak kunnen zelfs populatieparameters waarvan in het veld niet gericht gegevens zijn verzameld toch worden geschat. Zo kunnen naast reproductie en overleving in principe ook emigratie en immigratie worden gekwantificeerd, processen die tot dusverre in de meeste studies buiten beschouwing bleven, onder de aanname dat de populatie 'gesloten' is en er geen uitwisseling met andere populaties plaatsvindt (Besbeas et al. 2002, Schaub & Amadi 2011). In dit artikel worden de resultaten gepresenteerd van een eerste versie van een ipm voor de Blauwe Kiekendief op de Nederlandse Waddeneilanden. Het heeft betrekking op de periode 1970-2012. De resultaten hebben een enigszins voorlopig karakter, omdat het model in de nabije toekomst verder zal worden gespecificeerd en uitgebreid.

/pdf/lange-termijn-populatiedynamiek-van-de-blauwe-kiekendief-op-4xcb9rmyvl.pdf

Lange termijn populatiedynamiek van de Blauwe Kiekendief op de Wadden: inzichten uit een geintegreerd populatiemodel.

Corrigendum to “An assessment of relative habitat use as a metric for species’ habitat association and degree of specialization” [Ecol. Indic. 135 (2022) 108521]

In dit rapport wordt een methode gepresenteerd om op basis van niet volledig landsdekkende verspreidingskaarten toch een uitspraak te kunnen doen op de kans op voorkomen van een soort in een Nederlands kilometerhok. Deze geostatistische methode wordt getoetst met behulp van zes beschermde soorten: drijvende waterweegbree, gestreepte waterroofkever, bittervoorn, peolkikker, noordse woelmuis en nachtzwaluw. In dit WOT project is samengewerkt met VOFF, FLORON, Vlinderstichting, RAVON, SOVON, VZZ en BLWG

/pdf/verkenning-van-de-mogelijkheden-om-geostatistische-methoden-gv9y17eir1.pdf

Verkenning van de mogelijkheden om geostatistische methoden toe te passen t.b.v. de beoordeling van de staat van instandhouding van soorten van de Vogel- en Habitatrichtlijn : Rapport in het kader van het WOT programma Informatievoorziening Natuur i.o. (WOT IN)

Ruud P. B. Foppen

Papers

Lange termijn populatiedynamiek van de Blauwe Kiekendief op de Wadden: inzichten uit een geintegreerd populatiemodel.

Corrigendum to “An assessment of relative habitat use as a metric for species’ habitat association and degree of specialization” [Ecol. Indic. 135 (2022) 108521]

Verkenning van de mogelijkheden om geostatistische methoden toe te passen t.b.v. de beoordeling van de staat van instandhouding van soorten van de Vogel- en Habitatrichtlijn : Rapport in het kader van het WOT programma Informatievoorziening Natuur i.o. (WOT IN)